We need to be willing to be comfortable with discomfort in order to grow
Nu 1,5 jaar na mijn solo reis door Nepal hangt een grote foto afdruk in mijn woonkamer te pronken. Een afdruk op fine art papier in een baklijst van eikenhout. Het is een foto van 6 Nepali vrouwen in typische boeddhistische kleding op een stoepje in Lo Manthang. Als ik er naar kijk raak ik geëmotioneerd. Het was een reis vol inzichten en persoonlijke groei, al vanaf de voorbereidingen. Deze reis was zo bijzonder door een aaneenschakeling van niet te bedenken gebeurtenissen die zich konden ontvouwen door los te laten vanuit vertrouwen.
Hoe kwam ik op dat idee?
In oktober 2022 zat ik op de bank een documentaire op Netflix te kijken waarin 2 vriendinnen een trekking door de Himalaya in Nepal deden. Ik voelde verdriet en verlangen. Daar wil ik naar toe. Ik nam mijn verlangen serieus en ging op onderzoek bij mijzelf. Als ik dit wil moet ik niet lang wachten. Het is te regelen met mijn werk, mijn familie en qua gezondheid kan ik een trekking aan. Dan moet ik het dus maar gaan plannen voor 2023.
Tijdens mijn voorbereidingen kwamen regelmatig verschillende overtuigingen langs die diepgeworteld zaten. Had ik er een getackeld kwam de volgende boven. Thema’s zoals mag ik wel zoveel tijd voor mijzelf nemen? Kan ik wel maken naar anderen om zo lang weg te zijn? Ben ik het wel waard om zoveel geld aan mijzelf uit te geven? Kan ik het wel aan om alleen te reizen? Ga ik me niet vreselijk eenzaam voelen?
Wat wil ik dan precies in Nepal?
Ik wilde fotograferen. Maar wat en hoe? Ik kwam op een site met een fotoreis naar Upper-Mustang naar het Tiji festival. Een boeddhistisch festival in een oud tibetaans koninkrijk, Kingdom off Lo, achter de Annapurna. Deze reis was me veel te duur, dit moest anders kunnen. Via diverse media ging ik zoeken hoe ik er kon komen. Het lukte me niet om het te regelen vanuit nederland omdat ik als solo reiziger geen permit krijg voor het gebied. Er zijn geen groepsreizen waar ik bij aan kan sluiten. Via sociaal media geen 2e reiziger te vinden om mijn permit mee te delen (alleen kom je het gebied niet in).
Oke het is duidelijk, ik ga alleen want dan ben ik vrij om te gaan en staan waar en wanneer ik wil. In februari boekte ik mijn ticket naar Kathmandu waarbij ik er rekening mee hield dat er voldoende tijd voor en na het festival in Lo Manthang (hoofdplaats van Upper Mustang) was.
Ik vond het heel spannend maar alles in mij riep dat ik dit moest doen. Ja ik heb vaker momenten gehad dat ik wilde stoppen met mijn plan. Maar toch werd ik er elke keer weer naar toe getrokken. Als mensen mij vroegen naar mijn reisplannen kon ik er alleen overdag over praten want als ik er ’s avonds mee bezig was geweest sliep ik die nacht heel slecht.
Eind april 2023 vertrok ik naar Kathmandu met knikkende knieen maar vastberaden om te kijken hoever ik zou komen met mijn droom-reis. Een lieve vriendin gaf mij 2 woorden mee op reis: vertrouwen en overgave. Die werden mijn mantra. Alles viel op zijn plek. Wat ik bedacht had lukte en nog veel meer dan alleen dat.
Herken je dit? Het hebben van een diep verlangen en geremd worden door allerlei verhalen die je hoofd je vertelt. Je ego wil je beschermen door van alles de bedenken waarom je het niet moet doen. Maar zijn die verhalen wel waar?? Deze verhalen zijn gebaseerd op dingen uit het verleden. Als je hier naar luistert en handelt leef je je verleden opnieuw. Blijven in wat er nu is en wie je nu bent geeft ruimte voor nieuwe inzichten en groei.
Fotografie helpt om in het nu te zijn. Je kunt alleen in het nu fotograferen en niet gisteren of de toekomst. Dit in combinatie met het in verbinding zijn met de natuur kan zo helpend zijn om nieuwe inzichten te krijgen.
Ben je benieuwd naar wat natuurcoaching, evt met fotografie, voor jou kan betekenen?
Meld je aan voor een gratis kennismakingsgesprek.